De Glimlach

Loop je nog wel eens stage? Dat is de vraag die ik vaker te horen krijg. Iedereen ziet natuurlijk alleen maar de mooie foto’s voorbij komen en ik kan jullie geen ongelijk geven dat jullie denken dat ik geen stage meer loop. Een paar weken geleden heb ik nog de tour der touren met m’n familie, Sam en Michelle gehad. Michelle en ik hadden een bus geregeld en een route door heel Sri Lanka uitgestippeld. We hebben vanalles gezien: nationale park, tempels & stoepa’s genoeg gezien laat staan van de boeddha beelden, walvissen, dolfijnen, adam peak, Hellabeem, zon, zee, strand, bier, curry’s, schildpadden, zee-egels, noem maar op……. Maar daar wil ik het in dit reisverslag niet over hebben.

Jammer genoeg is mijn stage bijna tot een einde gekomen, daarom wil ik een paar ervaringen met jullie delen. Ik vind het moeilijk om dit te beschrijven, ik heb het ook vaker uitgelegd aan m’n ouders via skype wat mijn stage nu precies voorstelt, maar je fantaseert toch altijd een ander plaatje dan het daadwerkelijk is. Althans dat zeiden m’n vader en moeder toen we ook een dag op bezoek waren bij Hellabeem tijdens de tour. Michelle en ik moesten die dag gewoon stage lopen en de anderen gingen een dagje meelopen. Achteraf zeiden m’n ouders dat het een van de leukste en meest indrukwekkende dag van de tour was geweest. Ze waren trots op me, wat voor werk ik deed!

Volgende week begin ik aan mijn laatste week en dan zit het voor Michelle en mij erop. De afgelopen vijf maanden zijn voorbij gevlogen en wat een ongelofelijke tijd heb ik hier gehad! Ik weet nu al, als ik hier straks vertrek, dat het voelt alsof ik mijn stekkie ga verlaten. De jongens waar ik dag in en dag uit mee bezig ben, moet ik gaan verlaten. Stuk voor stuk zijn het allemaal toppers, maar je kan geen van de jongens met elkaar vergelijken. Iedere jongen hier op Hellabeem heeft zijn eigen rugzakje met zijn lasten en zit hier met een reden. Voor de een is het alleen een fysieke beperking, maar de andere heeft naast zijn fysieke beperking ook nog psychische problemen. Geloof me, sommige dingen wat ik hier heb meegemaakt zijn heftig! Ik weet dat je met het vak Psychomotorische therapeut genoeg op je bord krijgt, maar hier leek het bord soms wel overvol. Ik bespaar jullie de details en zulke verhalen wil ik ook niet in mijn reisverslag noemen, maar ik geef jullie een paar voorbeelden wat een van de jongens in zijn familie heeft meegemaakt: overlijden moeder, bang voor verkrachting zusje, alcoholverslaafde vader,zusje is in het geheim getrouwd, 1 gehandicapte zusje, 2 gehandicapte broertjes en dat allemaal in een familie. Dan moet je sterk in je schoenen om die klappen te overwinnen, vooral als jij en je broer de enige gezonde jongens waren in de familie, maar doordat je uit een boom bent gevallen nu een dwarslaesie patiënt bent.

De jongens tonen tijdens de therapieën enorm veel doorzettingsvermogen, waardering en geloof. Het kost hun meestal veel energie om de oefeningen te doen die ik in petto voor ze heb, maar:

Als je iets ziet, kan je het geloven en als je gelooft, kan je er iets mee doen.

Zo loopt er op Hellabeem een jongen rond, waarvan je zou denken ‘Dat knulletje kan helemaal niks en krijgt niks voor elkaar’. Hij heeft een scoliose in z’n rug, zoiets heb ik nog nooit gezien, weegt maar iets van 28 kg, kan nauwelijks zijn benen strekken door alle spasmes, maar als je ziet op de manier waarop hij therapie ondergaat dan krijg ik een brok in me keel. Elke spiertje in zijn lijf moet hij aanspannen om maar een centimeter vooruit te komen, hij loopt bij ons in de therapie met een looprek, dat looprek moet hij met veel moeite omhoog tillen en dan pas kan hij kleine stapjes vooruit maken. Het duurt een eeuwigheid voordat hij aan de andere kant van de zaal is, maar hij heeft een doorzettingsvermogen van 10 paarden bij elkaar. Dat zijn ook de speciale momenten die ik maar 1 keer ga meemaken. Deze momenten bevestigen nog maar eens een keer dat ik een goede keuze heb gemaakt om deze opleiding te doen! Want wat is er nu mooier om na afloop de glimlach van zo’n knul te zien en hem een high five te geven!

Zo kan ik nog genoeg ervaringen opnoemen, maar aangezien ik over 9 dagen alweer in het koude kikkerlandje ben krijgen jullie ze dan wel te horen.

Met vriendelijke groet,
De Sri Lankaanse Limburger